Internationale vrouwendag gaf deze week weer aanleiding tot straffe en ongenuanceerde uitspraken. Alles is toch geregeld ? Het is de fout van de vrouwen zelf, ...
Laat ons daarom teruggrijpen naar de allereerste vrouwendag en de jarenlange boodschap erachter. Vrouwen staakten op 8 maart 1908 in New York tegen slechte arbeidsomstandigheden en een mensonterende behandeling op en buiten het werk. Anno 2013 zijn deze toestanden in ons land uiteraard ondenkbaar. Opkomen en strijden voor vrouwenrechten is echter wel aan de orde van de dag.
Er zijn vrouwen die gaan voor een carrière “aan de top”. En dat die weg niet evident is, wordt afdoende bewezen door de cijfers. Jammer en een slechte zaak voor iedereen: voor de talentvolle vrouwen zelf maar ook voor de bedrijven die hen niet oppikken. Studies leren dat de beste resultaten worden gehaald met een gebalanceerd leiderschap tussen vrouwen en mannen.
Het argument dat vrouwen niet te vinden zijn, is larie. Het klopt ook niet helemaal dat het aan hen zelf zou liggen, zoals de pers Sheryl Sandberg, COO van Facebook, heeft geciteerd. In haar boek nuanceert en wijst ze vooral op het machowereldje aan de top en op de vele barrières die vrouwen ondervinden. Botsen tegen het glazen plafond dus. Dat vrouwen minder moeten aarzelen en twijfelen klopt echter wel. Dames, doe dit niet, ga ervoor en zoek steun.
De artikels gaan ook weer uit van de oude, achterhaalde stelling “of carrière, of gezin”. Is het vandaag niet hoog tijd dat men spreekt van “én carrière, én gezin” ? Zowel voor vrouwen als mannen. Sheryl Sandberg heeft het uiteraard gemakkelijk. Als COO kan je gemakkelijk zelf je tijd indelen en kan je alle hulp betalen.
Niet alle vrouwen ambiëren echter een topfunctie. Niets mis mee, laat het aub de vrije keuze zijn van elk, zonder te stigmatiseren. Voor deze vrouwen is werk en gezin combineren een geweldige uitdaging. Daarom is de bedrijfscultuur zo belangrijk. De vakbonden in het bedrijf spelen hier een cruciale rol en dan vooral de vrouwen. Zij helpen dagelijks om de combinatie arbeid-gezin leefbaar te maken en het punt op de agenda te plaatsen. Veel werkneemsters kijken bovendien aan tegen de loonkloof. Het is onaanvaardbaar dat vele vrouwen voor hetzelfde werk nog altijd gemiddeld 22% minder verdienen dan hun mannelijke collega’s.
Een andere groep vrouwen zijn vaak slachtoffer van de crisis en blijven ontmoedigd verder zoeken naar een job. De regering besliste hun uitkering af te bouwen en ze worden bovendien nog beschouwd als “profiteurs”.
Op internationale vrouwendag moeten we ook stil staan bij de miljoenen vrouwen wereldwijd voor wie 2013 wél nog 1908 is. Zij die leven en hun kinderen opvoeden in extreme armoede. Zij die noodgedwongen werken zonder respect voor arbeidstijden, tegen een hongerloon en in onmenselijke omstandigheden. Ja, zij die dagelijks geweld moeten ondergaan, op en buiten de werkvloer. Deze vrouwen zien zelfs geen glazen plafond maar zitten gevangen tussen betonnen muren, letterlijk en figuurlijk. De vrouwencomités van het Internationaal Vakverbond en de Perc (Pan European Regional Council) gaan dagelijks solidair de syndicale strijd aan om dit te stoppen.
Internationale vrouwendag voorbijgestreefd ? Neen dus. Er moeten glazen plafonds en betonnen muren gesloopt worden, om het eens in straffe mannentaal te zeggen.
Sabine Slegers
Nationaal Secretaris