De timing en de teneur van de interpretatie van het Technisch Verslag van de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven wordt, nog voor de officiële voorstelling, nog maar eens gereduceerd tot een aanval tegen de index en onze loonvorming. De Liberale Vakbond pleit voor een volledige lezing van het rapport. Het huidige kader van de Wet van 26 juli 1996 verplicht ons rekening te houden met de buurlanden. Rekening houden met onze buurlanden, betekent voor de Liberale Vakbond het uitstippelen van een strategie in functie van onze eigen specificiteiten om de toekomst van het Belgisch concurrentievermogen en de werkgelegenheid te vrijwaren.
De discussie zou over heel wat meer moeten gaan dan ons formeel indexeringssysteem, waarin we binnen Europese context trouwens niet alleen staan. Buiten Luxemburg om, die een gelijkaardig systeem als het onze kent, kiezen andere landen eveneens voor formele mechanismen van loonindexering zoals Cyprus, Spanje, Portugal, Finland, Italië, Polen, Hongarije, Frankrijk, Slovenië en Malta. De modaliteiten zijn verschillend, maar ook in België bestaan verschillende systemen. Systemen die sectoraal geregeld worden en het resultaat zijn van overleg dat rekening houdt met de economische realiteit! Er bestaan daarnaast ook ‘informele’ prijsaanpassings-mechanismen. Zo blijkt dat gemiddeld één derde van alle Europese ondernemingen de lonen aan de inflatie aanpast. Deze informele mechanismen kosten uiteraard meer ‘tijd’ en ‘geld’.
Voor de Liberale Vakbond moet vooral de oorzaak worden aangepakt en dat is de hogere inflatie in België in vergelijking met de buurlanden. Vooral de energieprijzen zorgen voor de grootste scheeftrekkingen. De idee van een gezondheidsindex ‘light’ is onzinnig. Zowel voeding als energie zorgen voor inflatiedruk in België. Prijsafspraken van consumptieproducten (bijvoorbeeld: waspoeders, onderhoudsproducten, bakkerijproducten en zuivelproducten) en de ondoorzichtigheid in de energieprijzen zijn gekende oorzaken. Toch worden er nergens maatregelen genomen en moet het indexmachanisme het steeds weer opnieuw ontgelden.
Een andere specificiteit is onze specialisatie in laagtechnologische sectoren, die weinig perspectief bieden tot een kenniseconomie. De cijfers rond innovatie en vorming liegen er niet om. Voor de ACLVB is dat de echte handicap. We moeten een creatieve economie worden die focust op meerwaardecreatie. Dat is onze grootste handicap met Duitsland!