Koopkracht: het is hoog tijd voor echte maatregelen
De regering schuifelt met kleine stapjes vooruit, wij eisen reuzenstappen, en wel nu. Na de symbolische provinciale acties van 22 april en 13 mei in Gent, Antwerpen, Brussel, Namen, Kortrijk, Hasselt, Leuven en Luik is het tijd om een punt te maken met een grote nationale betoging op maandag 20 juni in de hoofdstad. De dalende koopkracht van de bevolking is ernstig en vergt reuzenstappen, geen muizenstapjes.
De regering beschouwt haar regeringsverklaring als heilig en aarzelt om ook maar de minste nieuwe maatregel te nemen die niet in de verklaring is opgenomen, uit vrees het hele bouwwerk waarover de coalitiepartijen zo geduldig hebben onderhandeld, aan het wankelen te brengen. Met de coronapandemie moesten er dringend beslissingen
worden genomen om de gezondheid van de bevolking en de gezondheid van de economie te vrijwaren. Met de exploderende prijzen dienen spoedig radicale beslissingen
te worden genomen om de koopkracht te vrijwaren.
Te weinig
De federale regering treuzelt echter. Begin februari heeft ze de eerste, volstrekt ontoereikende, maatregelen genomen om de koopkracht van mensen met een laag of gemiddeld
inkomen enigszins te herstellen. De bijzondere bijdrage voor de sociale zekerheid werd afgeschaft en de werkbonus werd uitgebreid (via een verlaging van de RSZ-bijdragen)
tot een groter aantal werknemers. Eerlijkheidshalve moeten we eraan toevoegen dat het nationaal minimumloon vanaf 1 april met 80,95 euro is verhoogd in toepassing van
het interprofessioneel akkoord. Dat is nauwelijks genoeg om de fors gestegen prijzen van gas en elektriciteit en van andere dagelijkse consumptiegoederen op te vangen.
Te laat
Medio maart heeft de federale regering in haar tweede pakket maatregelen om de energierekening van de gezinnen te verlagen gekozen voor oplossingen zonder veel ambitie.
Ze verlaagde de btw van 21% naar 6%. Ze verlaagde de accijnzen. Ze breidde de toekenning van het sociaal tarief uit. Drie tijdelijke maatregelen terwijl we afwachten in welke
richting de situatie zich zal ontwikkelen. In dit geval is het de stijging van de voedsel- en vooral brandstofprijzen die de maatschappelijke situatie heikel maakt.
De ACLVB vraagt de verschillende regeringen radicalere maatregelen te nemen.
Fundamenteler
In de eerste plaats willen wij de wet van ‘96 inzake het concurrentievermogen wijzigen zodat we kunnen onderhandelen over verhogingen boven de marge die wordt berekend
door vergelijking met de te verwachten loonontwikkeling in Nederland, Frankrijk en Duitsland. Na een marge van 0,4% in 2021-2022 voorspellen deskundigen dat die voor 2023-2024 nog dichter bij nul zou kunnen liggen. Dat is niet aanvaardbaar als er geen enkele limiet is voor wat dividenden betreft. Na het succes van onze petitie (bijna 90 000 handtekeningen in de toegekende tijd van drie maanden) zullen wij op 29 juni over deze kwestie worden gehoord in de Commissie sociale zaken van het Parlement.
Geen sprake van uiteraard om tijdens dit debat een afweging te doen van de automatische indexering van de lonen en sociale uitkeringen, zoals sommige werkgevers en politici
dreigen te doen!
Prijscontrole
De ACLVB eist prijscontroles voor energie als basisbehoefte en de toewijzing van het sociaal tarief aan meer gezinnen. De crisis zou een gelegenheid moeten zijn om energiebesparende investeringen (isolatie en hernieuwbare energiebronnen) beter te financieren.
Bij wijze van solidariteit eisen wij dat de uitzonderlijke winsten van energieleveranciers worden herverdeeld onder werknemers en uitkeringsgerechtigden en dat energieleveranciers hun klanten elk kwartaal het gunstigste tarief aanbieden.
Ten slotte willen wij een vergoeding om de kosten (zoals verwarming) van telewerken te dekken.