Cindy Bellens en Marina Callebaut – AZ Sint-Blasius Dendermonde
‘Ik zorg’. Voor Cindy Bellens en Marina Callebaut gaat die beroepsleuze dubbel op. Bij het AZ Sint-Blasius te Dendermonde staat hun inzet ten dienste van de patiënten … én de 1200 collega’s. Volbloed helden van de zorg getuigen.
“IJzingwekkend. Het went nooit!”, zegt ACLVB-afgevaardigde Marina Callebaut over de talloze patiënten die ze de afgelopen maanden zag weggebracht worden naar het ziekenhuismortuarium. Vanop haar werkplek als apotheekmedewerker in het AZ Sint-Blasius te Dendermonde onderscheidde ze de Covid-doden in een oogwenk, aan de hand van de speciale folie waarmee de lichamen omhuld worden. “We zijn veel gewoon, maar de confrontatie met de gevolgen van Covid-19 kwam heftig binnen!”
ACLVB-afgevaardigde Cindy Bellens, adjunct-diensthoofd op de vasculaire unit en het operatiekwartier, was bij de corona-uitbraak als een van de eersten op de hoogte van de plannen die de troepen in paraatheid moesten brengen. “Onze directie had alle diensthoofden samengeroepen op 13 maart, het was meteen alle hens aan dek, elk personeelslid zou ergens ingeschakeld worden. De maandag daarop werd de syndicale delegatie bijeengeroepen, één persoon per vakbond. De directie heeft altijd open kaart gespeeld, er was een goed overleg met duidelijke briefings, week na week kregen we als vakbonden een stand van zaken en toelichting.”
“Uiteraard hadden medewerkers veel vragen”, herinnert Cindy zich. “Ze wilden sluitende veiligheidsgaranties. Velen waren ongerust, dit was voor iedereen nieuw. Niemand wou ziek worden, of iemand binnen het ziekenhuis besmetten of het virus mee naar huis nemen. Ze stuurden me berichtjes, vroegen of ze me nog even konden spreken na hun dagtaak.”
Tele-Onthaal
Ook Marina - die op een bepaald ogenblik zelf met koorts moest thuisblijven - kreeg non-stop verontruste telefoontjes. “Het is hier precies Tele-Onthaal, liet mijn echtgenoot zich op een bepaald moment ontvallen. Collega’s hadden uiteenlopende vragen: over hun werkomstandigheden, over het beschermingsmateriaal, over tijdelijke werkloosheid, over het corona-ouderschapsverlof, … Hun ongerustheid is zeer begrijpelijk. Zelf heb ik van in het begin geijverd voor het gebruik van mondmaskers, vooral omdat we de social distance niet te allen tijde kunnen bewaren; vlak voor de massale uitbraak van het virus keken sommige collega’s nochtans raar toen ik daarop aandrong.”
Omdat ze ook in de apotheekafdeling van het ziekenhuis onvoldoende social distancing konden garanderen, mochten de administratief medewerkers samen met de apothekers, voor wie dit al gangbaar was, er beurtelings 1 dag per week van thuis uit werken. “Onze hoofdapotheker was daar zeer flexibel in. Niet alle apotheektaken kunnen evenwel van thuis uit gebeuren. Voor andere administratief medewerkers die met aankoop, boekhouding of tarificatie bezig zijn, werd onmiddellijk fulltime thuiswerk mogelijk gemaakt. Nou ja, in de praktijk was het lang niet altijd evident: je werd verondersteld te werken vanop je eigen privé-laptop. Bovendien bleek ons informatica-systeem niet voorzien op al die plotse omwentelingen. Op een bepaald moment waren onze Blasiusmails zelfs gehackt, onze apotheekbestellingen kwamen in de spam-map van bedrijven terecht!”
Cindy: “De afgelopen periode was bijzonder uitputtend, zowel fysisch als mentaal: de toepassing van de strenge veiligheidsmaatregelen vergde een enorm uithoudingsvermogen en flexibiliteit van het personeel, we zagen Covid-patiënten eenzaam sterven, …
Maar het was tegelijk een verrijkende periode. We moesten er met het hele ziekenhuisteam samen door, we leerden elkaar als collega en afdeling beter kennen, wat solidariteit teweegbracht. Ook als vakbonden hebben we veel kunnen betekenen, dat aspect geeft me toch een warm gevoel.”
Rugzak vol
Ik zorg. Bij de ACLVB-afgevaardigden in Sint-Blasius geldt de beroepsleuze in het kwadraat. Voor hen impliceert zorgen voor patiënten ook zorg dragen voor elke ziekenhuismedewerker. “Zo belangrijk”, onderstreept Marina, “ik hamer er constant op bij onze werkgever. Het fysiek en psychisch welzijn van de personeelsleden verdient alle aandacht. Op een bepaald moment zit hun rugzak vol, we moeten voorkomen dat ze in een burn-out belanden. Een gezond evenwicht tussen werk en privéleven is cruciaal, zeker in de zorgsector.”
“We zijn vertrouwenspersonen, een baken”, weten de afgevaardigden over hun veelzijdige syndicale rol op de werkvloer. “Bij ons hoeven medewerkers geen schrik te hebben om hun verhaal te doen. We fungeren als neutrale brugfiguur tussen medewerkers en directie, zonder dat het spel meteen op de wagen moet zitten.”
Beide dames benadrukken graag het ACLVB-teamwerk met hun collega’s Christine Zaman, Martine Scheire, An Vermeir en Linda De Bakker. En de support die ze vanuit de syndicale werking van de Liberale Vakbond ervaren. “Als afgevaardigde hou je het niet vol zonder de professionele ondersteuning en het vertrouwen van je vakorganisatie. Eerlijk, met onze bestendig secretaris hebben we het winnend biljetje uit de loterij gewonnen: we kunnen er elk ogenblik op rekenen, hij denkt constructief mee en staat ons met ruime kennis van zaken bij!”
Voordelige verzekering
“Wat zou ik doen zonder jou!” De ACLVB-afgevaardigden krijgen het meer dan eens te horen nadat ze een collega succesvol konden bijstaan bij een arbeidsgerelateerd probleem, of wanneer onderhandelingen met de werkgever tot resultaten leidden.
“Het is menens bij ons”, verklaart Marina, “uit ervaring weet ik: als je iets wil bereiken, moet je erachteraan zitten!” Of het al eens botst tijdens onderhandelingen? “Zeker weten!”
“Veel hangt af van hoe gedreven en geëngageerd je als werknemersvertegenwoordiger bent. Ik voel me soms opgelucht dat een vergadering met de Ondernemingsraad, het CPBW of de Syndicale Delegatie buiten de werkuren doorgaat; dan weegt de druk van het werkschema minder door en is het minder stresserend, we zijn namelijk geen ‘vrijgestelden’.”
De doortastende aanpak van de ACLVB-afvaardiging bij Sint-Blasius loont. Medewerkers ondervinden dat ze bij de Liberale Vakbond aan het juiste adres zijn om vooruitgeholpen te worden. “Sinds 2008 is het ACLVB-ledenaantal hier meer dan verdrievoudigd! Ik herhaal het aan de mensen: lid zijn van de ACLVB is een heel slimme, voordelige verzekering! Zelf verdien ik er niets aan. Enkel jij wint aan een aansluiting.” En tegen haar bestendig secretaris grapt ze: “Eigenlijk is het gratis zwaar werk dat wij als afgevaardigden verrichten.”
Moeilijke bevalling
Dat hun strijd nog niet gestreden is, ze voelen het. Het coronavirus is niet geweken. De onderhandelingen voor de structurele erkenning van het personeel van de non-profitsectoren zijn niet voleindigd. En voor het personeel van Sint-Blasius Dendermonde en Zele ligt de samenwerking met het AZ Nikolaas en AZ Lokeren in het vooruitzicht. “Ons ziekenhuis wordt mee opgenomen in het MIRA-netwerk”, aldus Cindy. “Wat zal daarbij op ons afkomen? Wat zal de overheid verder beslissen over de zorgnetwerken?”
“Het wordt een moeilijke bevalling”, voorspelt Marina. “Ik heb al een fusie meegemaakt. Uiteindelijk draait het altijd om centen. Momenteel staat Sint-Blasius er financieel goed voor, we zijn een van de weinige ziekenhuizen die niet in de rode cijfers zitten! We hebben een eigen identiteit, een eigen boekhouding. Terecht vragen onze medewerkers zich af of zij zullen moeten investeren voor de andere ziekenhuizen en of ze zullen uitgestuurd worden naar de andere campussen. Wij zijn geen robotten!”
Met geheven hoofd
Cindy en Marina weten waarom ze ooit een vakbondsengagement aangingen en waarom ze hun mandaten de komende jaren graag verlengd zien: “Om de stem van onze collega’s te zijn en tijdig op de rem te gaan staan wanneer de ambities van de werkgever of van de overheden niet afgestemd zijn op de realiteit van de ziekenhuisvloer! Om een degelijke bedrijfscao uit te werken!”
Hun typische onderhandelingsstijl zal hun ongetwijfeld van pas komen. “Constructief, beleefd, inhoudelijk onderbouwd, en altijd met opgeheven hoofd! Als je recht in je schoenen staat, hoef je toch niet achteruit te deinzen?”