De werkloosheidsuitkeringen beperken: schuld van de profiteurs of schuld van het eigen onvermogen?

In De Gedachte in De Morgen (25 augustus 2022) hekelt journalist Stavros Kelepouris de verbetenheid waarmee de Vlaamse Regering meent de werkloosheidsuitkeringen te moeten beknotten, zeker in deze tijden, waar jobs toch voor het rapen liggen. Recent onderzoek van de OESO maakte nochtans duidelijk dat het uiteindelijk weinig zou uithalen om de werkloosheidsuitkeringen nog te verlagen, vermits geld niet de belangrijkste reden is waarom mensen niet werken. Allerhande praktische en sociale hindernissen daarentegen zijn dat wél.

Kelepouris legt de vinger op de wonde: “… deze Vlaamse regering heeft zich voorgenomen zich te presenteren als de coalitie die de profiteurs zal aanpakken, op welk domein dan ook. Handig, want als het de schuld is van de profiteurs, hoeft falend beleid niet de schuld van het eigen onvermogen te zijn.”

De ACLVB is het volmondig eens met die beschouwing. Tijdens het jongste Nationaal Comité rond sociale zekerheid al spraken de ACLVB-afgevaardigden zich in dezelfde geest uit:

“De sociaal verzekerden beroepen zich op hun rechten, maar voldoen ook aan hun plichten. Dat betekent dat slechts recht op socialezekerheidsuitkeringen kan bestaan als de toegangsvoorwaarden tot een uitkering werden vervuld en dat om het recht op uitkeringen te behouden de spelregels worden nageleefd. De ACLVB wil ook een positief maatschappelijk beeld van de sociale zekerheid en spreekt over ‘vangnet’ in de plaats van ‘hangmat’, of werkzoekendenuitkering in plaats van werkloosheidsuitkering.”

De ACLVB pleit voor een betere, op maat gesneden begeleiding van werkzoekenden in hun zoektocht naar werk, waarbij de focus wordt verlegd van sanctie naar beloning en uitzicht op werk.