Maar hoe moet het verder met de mensen ?
De ACLVB laat weten erg bezorgd te zijn.
Wat staat er te gebeuren tijdens de Europese top op zondag 23 oktober ? De onbenutte kansen, verkeerde castings en collaterale schade zijn intussen niet meer bij te houden.
De ene top volgt de andere op, maar de ineenstorting, veroorzaakt door een dolgedraaide financiële wereld, valt niet meer te stoppen. Teveel gedraal … Maatregelen die te licht wegen of te laat worden genomen … Te weinig solidariteit tussen de lidstaten … en een ongelooflijke blindheid tegenover een crisis die zich wel eens snel over alle Europese landen zou kunnen uitbreiden.
De onlangs goedgekeurde Europese “six-pack” draagt de kiemen in zich die riskeren zowel de tewerkstelling, de koopkracht als de sociale bescherming onderuit te halen.
Voor de Liberale Vakbond is het onaanvaardbaar dat het broodnodige Europese economische bestuur in feite een vrijgeleide voor meer armoede en precariteit is.
Dat de loonvormingsmechanismen nu ook de inmenging vanuit de Europese instellingen moeten ondergaan heeft geen enkele legitimiteit en is onverantwoord. De schuldigen van de crisis moet elders gezocht worden en er moet gewerkt worden aan geloofwaardige oplossingen.
De vrijwaring van de koopkracht en van de sociale uitkeringen heeft er overigens voor gezorgd, voornamelijk in ons land, dat in 2009 erger kon worden voorkomen. Het zou dan ook onverantwoord(elijk) zijn het risico te lopen tientallen miljoenen werknemers en hun gezinnen versneld in de miserie te storten en tegelijkertijd alle hoop op een economisch herstel – in Europa en in België – teniet te doen.
De ACLVB onderschrijft dan ook volledig de zopas gedane Verklaring van het Uitvoerend Comité van het Europees Vakverbond over de economische toestand.
Het is binnen deze context dat de bezorgdheid van de Liberale Vakbond over de wending die de onderhandelingen nemen inzake het toekomstig regeringsprogramma, moet gezien worden.
De nota van 4 juli 2011 van formateur Di Rupo kondigde aan dat er zwaar zou gesnoeid worden in het sociale domein, onder meer in de werkloosheid en in de brugpensioenen. En blijkbaar gaan de besprekingen de verkeerde kant uit – met nog zwaardere beslissingen – daar waar de aangekondigde keuzes al onaanvaardbaar waren.
Sommige onderhandelaars en commentatoren schijnen te « vergeten » of « niet te weten » dat voor heel veel mensen de werkloosheidsuitkeringen in ons land al onder de armoedegrens liggen en dat de degressiviteit van de uitkeringen iets is dat al bestaat. Ervoor zorgen dat de werkzoekenden nog beter begeleid worden bij hun zoektocht naar een nieuwe baan is uiteraard wel een goede zaak. Werkzoekenden die onvoldoende inspanningen leveren worden nu al zwaar gesanctioneerd en riskeren zelfs volledig uitgesloten te worden van hun recht op uitkeringen.
Waar wil men met al die soberheid naartoe ?
De Liberale Vakbond vraagt zich af of “mensen in de precariteit duwen”geen doel op zich geworden is.
Vooral jonge werknemers weten wat het is. Wie slaagt er tegenwoordig nog in onder correcte voorwaarden een beroepsloopbaan te starten met voldoende inkomsten en vooruitzichten die een minimale veiligheid kunnen bieden ?